Ik weet niet hoe het met jou zit, maar het woord ‘sorry’ ligt bij mij voor in de mond. Steeds vaker vind ik dat gek dat ik veel sorry zeg, vooral omdat het negen van de tien keer niet gaat om iets wat ik fout doe.
- “Sorry, mag ik er even langs?”
- “Sorry, wil je me het zout aangeven?”
- “Sorry dat ik je stoor.”
Het is meer een soort “Sorry dat ik besta” dan sorry zeggen voor iets dat fout is gegaan. Je impliceert ermee dat het fout is dat je bestaat. Ik hoop dat je daar een beetje om moet grinniken of dat je dat wel wat heel hard uitgedrukt vindt. Want dat betekent dat je heus wel weet dat jouw bestaan geen fout is. En toch zeg je het steeds weer. Nog vóór je het in de gaten hebt, heb je het er alweer uitgeflapt.
Het kan te maken hebben met een onbewuste overtuiging. Bijvoorbeeld dat je je klein moet houden; dat je vooral geen fouten mag maken; dat je niet te erg moet opvallen. Sorry zeggen kan ook een beschermingsmechanisme zijn tegen afwijzing. Of misschien is de overtuiging echt dat jouw bestaan een fout is. Hoe bizar dat misschien klinkt: het komt voor.
Als je het verder wilt onderzoeken, kan ik je helpen met de krachtige technieken van Rapid Transformational Therapy en van Emotional Freedom Techniques.
Maar ik vond ook iets waar je meteen mee kunt oefenen. Je kunt het woord sorry in de bovenste twee zinnen gewoon weglaten: “Mag ik er langs?” of “Ik zou er graag even langs willen.” Je kunt ook vaker “Dank je wel” gebruiken.
- ‘Sorry dat ik zo langzaam ben’ zeg je ‘Dank je wel voor je geduld’.
- ‘Sorry, ik hoef niets meer te eten’ wordt ‘Dank je voor je begrip, ik heb genoeg gegeten’.
- ‘Sorry dat ik je tot last ben’ wordt ‘Dank je dat je me steunt’.
- ‘Sorry dat ik zo emotioneel ben’ wordt ‘Dank je dat je me een veilige plek biedt, waar ik even kan ontladen’.
En onthoud vooral: jij mag er zijn met al je talenten en gaven en je schaduwkanten. Je hoeft je niet te verontschuldigen voor jouw bestaan en je mag je ruimte innemen, je emoties uiten en je grenzen aangeven.
