Hoe motiveer je jezelf om iets aan te pakken wat je eigenlijk best lastig vindt, maar wat wel moet gebeuren? Iets waar je weinig innerlijke motivatie voor op kunt brengen.
Ik dacht erover na toen ik in de regen wandelde. Normaal gesproken zou ik ervoor kiezen om binnen te blijven met een kop thee en een kaarsje. Lopen is fijn, maar ik beschouw mezelf als een ‘goed-weer-loper’. (En terwijl ik dat schrijf, hoor ik het mezelf zeggen en besef ik dat ik mezelf daarmee een overtuiging opdring. Maar dat terzijde.) En dat was het op deze druilerige zondag niet. Toch heb ik ruim 5 kilometer gewandeld. Dat kwam omdat ik een externe motivatie had.
Het bestuur van de school waar ik werk, heeft november uitgeroepen tot vitaliteitsmaand. Er worden diverse acties gehouden om ons te stimuleren zo vitaal mogelijk te blijven. Eén van die acties is de vitaliteitschallenge: loop zeven dagen achter elkaar 10.000 stappen. Als dat lukt, ontvang je een cadeaubon. En hoe banaal de prikkel ook is: het haalde me wel over om te beginnen.
Daarom liep ik daar op die zondagmorgen in de regen. Die tienduizend stappen haal ik natuurlijk niet door alleen er aan te denken of onder hypnose te gaan. Voor mij was het echt wel flink doorstappen, omweggetjes maken, wandelend boodschappen doen, bellend door de woonkamer lopen, enzovoorts.
Toen ik daar liep, vroeg ik me af of ik dat allemaal deed voor die cadeaubon. Zonder ondankbaar te willen zijn: het bedrag was niet zo hoog. Het vergde echter wel wat inspanning. En toch ging ik de uitdaging aan. Toen ik eenmaal begon, liep ik er letterlijk en figuurlijk warm voor. En een aantal collega’s met mij. We liepen na schooltijd ommetjes, tijdens de pleinwacht extra rondjes. Als het kon, overlegden we lopend. En als ik naar huis liep (uiteraard), liep ik nog 1000 stappen om.
Ik kwam tot de conclusie dat een externe trigger (hoe banaal soms ook) je kan helpen om de juiste mindset te krijgen om te beginnen. En als je dan begonnen bent, ga je bijna automatisch door.
Hoe zou je dat kunnen doen met andere dingen waar je tegen op ziet? Je financiën, dat ene stuk wat je moet typen, het opruimen van de zolder of dat klusje wat je al tijden uitstelt… Gewoon beginnen! Ik hoor je denken: “Lekker advies…” En dat snap ik, want ‘gewoon beginnen’, is precies dat wat moeilijk is.
Ik gebruik graag (een versimpelde versie van) de pomodoro-techniek. Dit is vernoemd naar een kookwekker in de vorm van een tomaat, vandaar. Over banaal gesproken… Ik zet een wekker op 25 minuten en spreek met mezelf af dat ik die 25 minuten aan het werk ga. Omdat 25 minuten eigenlijk maar kort is, is het makkelijker om te beginnen, want ik mag al weer bijna stoppen. Bijna altijd schrik ik van de wekker en realiseer ik me dat ik helemaal in de klus zit. Daarna heb ik de keuze: ik stop of ik ga nog even lekker door. Negen van de tien keer is het dat laatste.
Noem het jezelf voor de gek houden, maar ik noem het liever ‘mezelf een betere leugen vertellen’. Jezelf vertellen dat je niet wilt beginnen, is tenslotte ook niet echt helpend.
En ja: de challenge is gelukt en heeft me meer opgeleverd dan de cadeaubon: leuke gesprekken met mijn collega’s, ontspanning en veel frisse lucht. En natuurlijk na mijn wandeling in de regen een fijne kop thee!
Heb jij veel last van uitstelgedrag? Wil je ontdekken waar dat vandaan komt en het oplossen? Ik denk graag met je mee.
